...იცი რა მინდა?იცი რა მინდა ჩემ გვერდით იყო მაგრად გყავდე გულში ჩაკრული და ლამაზ სიტყვებს მეუბნებოდე...შენ ხომ გიყვარდა ჩემი სიცილი,ჩემი კოცნა და ჩემი გაბრაზებაც კი და ხშირად მაბრაზებდი ხოლმე...იცი რა მინდა ისევ გიყვარდე და ბედნიერები ვიყოთ ერთად...გახსოვს ჩვები ჩხუბი სულ რაგაც წუთები რომ გრძელდებოდა რადგან მეტ ხანს ვერ ვახერხებდი შენთან გაბუტვას,უშენოდ გატარებული ყოველი წუთი საუკუნედ მეჩვენებოდა...იცი რა მინდა შენთან ერთად სადღაც გადავიკარგო,ოღონდ შენ იყო ჩემ გვერდით და სხვაზე არაფერზე აგარ ვიფიქრებ, შენ ხარ ჩემი ოცნებაც,ჩემი ტანჯვას და დიდი სიყვარული რომელიც არასოდეს არ ამიხდება ....მაგრამ მე მჯერა რომ შენ ლამაზი ცხოვრებით იცხოვრებ და ბედნიერი იქნები მერე რა მოხდა რომ შენ გვერდით ვერ ვიქნები, მე რომ დავიტანჯო შენ კი ბედნიერი იყო გეფიცები უფრო გამეხარდება....მე ვარ სულელი სიყვარულისგან გაგიჯებული და გონება გამოცლილი...არასოდეს არავინ არ უნდა შეიყვარო ესეთი სიყვარულით, რა იცით რა ხდება,ძლიერ შეყვარებას ყოველთვის მოასწრებ.თავს უნდა გაუფრთხილდე და ეცადო რომ ისეთი ნაბიჯები გადადგა რომ არ ინანო...მაგრამ მე ხომ ის მიყვარს და არ შემიძლია დავიწყება იმის მიუხედავად რომ ვიცი არასოდეს ვიქნებით ერთად....
Подробнее...
Добавил: oONETTWOo
Дата: 2010-11-21
ყველა სიყვარულის ისტორია ერთნაირად არ მთავრდება...ზოგისთვის სიყვარული ყველაფერია, რომლისთვისაც თავს გაწირავს...ზოგისთვის უბრალო თამაშია...ზოგისთვის მწარე გაკვეთილი...ზოგისთვის ბედნიერება, რომელიც სიცოცხლის ბოლომდე გრძელდება და სიკვდილის შემდეგაც ცოცხლობს!....მე ბედნიერი ვარ, რადგან მიყვარს!...რატომღაც ბედმა ასე გადაწყვიტა, რომ ეს გრძნობა სიცოცხლეში მარტოს მეტარებინა, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ სიკვდილის შემდეგ ამ სიყვარულთან მარტო აღარ ვიქნები!....იქ მელოდება ის ვინც სიყვარული მასწავლა!....ლოცვა მასწავლა!....და მეც იგი მეყვარება და მისთვის ვილოცებ!....
Подробнее...
Добавил: oONETTWOo
Дата: 2010-11-21
გახსოვს მთელი დედამიწა დაგვიპირისპირდა ჩვენ ორს, მგრამ შენ მაინც ჩემთან იყავი, არ მიშვებდი ხელს, არ მაძლევდი უფლებას დავნებებოდი ცხოვრებას…შენ მასწავლიდი ოცნებას, ფრენას და საერთოდ ყველაფერს…ჩემ სულელურ აზრებსაც იზიარებდი, ან ყოველ შემთხვევაში არ გაღიზიანებდნენ მაინც ისინი…პატარა ბავშვი როცა სიარულს იწყებს ,ას სჭირდება საყრდენი რო არ წაიქცეს, შენ ჩემი საყრდენი იყავი, სენით ავიდგი ფეხი თუმცა უშენოდ ბევრჯერ წავქცეულვარ, ყოველთვის მოსულხარ და აგიყენებივარ…გახსოვს სუნთქვა მიჭირდა უშენოდ და ყოველი ჩვენი შეხვედრა სუნთქვის მომტანი იყო ჩემთვის შემდეგ შეხვერამდე…გახსოვს ჩვენი ჩხუბი?…მართალი ხარ არც მე მახსოვს. ჩვენ არ ვჩხუბობდით ყოველ შემთხვევაში იმ დაწყევლილ დღემდე!გახსოვს ღამის ცა, მთვარე და ჩვენი ვარსკვლავები? მციოდა ,მაგრამ მაინც გავდიოდი აივანზე შენ გამო, შენ ვარსკვლავს რო დავლაპარაკებოდი…ჩვენი ერთად სიმღერა თუ გახსოვს? მგონი ცვენნაირად მარტო გამორჩეულები მღერიან…შენ მიცავდი უცხოებისგან, ბოროტებისგან, სიკვდილისგან…ნათელი სხივი იყავი ჩემ ცხოვრებაში, სიბნელეში მინათებდი გზას…შენი სული მათბობდა ხოლმე სულგაყინულს…ჩვენი ოქროსფერი ჯაჭვი თუ გახსოვს? რომელიც არ გვაძლევდა ერთმანეთთან დაშორების საშუალებას…იცი, არ მინდა დავიჯერო, რომ ეს ჯაჭვი გაუფერულდა, დათხელდა და ეხლა გაწყვეტას ლამობს, არ მინდა დავიჯერო რო გაიზარდე, შეიცვალე და მე კიდე დავრჩი ისეთივე სულელი ბავშვი!ჰო სულელი, სულელი, სულელი ბავშვი, რომელსაც არაფერი ესმიმს ამ ცხოვრების!მე ხომ პატარა ვარ, გული მტკივა და მჭირდები შენ, ისევ მჭირდები…იცი აღარავინ მყავს, ვინც ხელს ჩამკიდებს და გამარბენინებს სიბნელეში,დამავიწყებს შიშს, დამიბრუნებს ფრენის უნარს და ვისაც ვეყვარები შენნაირად…მახსოვს მთელი დედამიწა დაგვიპირისპირდა ჩვენ ორს და მაინც,…შენ ჩემთან იყავი…
Подробнее...
Добавил: oONETTWOo
Дата: 2010-11-21
ვუყურებ ცარიელ ჭიქას და გამომყავს სიტყვები ფურცელზე ფიქრის უკუნიდან. მერე ვშლი. წაშლილი სიტყვები - დღის ანასხლეტნი, ანდერძივით ხალხი და ყოველდიურობისაგან დაღლილი თვალები. გამოხედვა მსგავსი გახედნილი ცხენის. მეშინია არ დავემსგავსო მათ. მეშინია მომავლის... უფრო ხვალის, ვიდრე თუნდაც ჩემი სიკვდილის დღის. თითქოს დავნებდი ცხოვრებას - სისუსტით გამოწვეულ სიბინძურეში ჩავეფალი. მე ვგრძნობ, რომ თუ არ შევიცვალე და არ შევცვალე მიმდინარეობა დღეთა ჩემთა, აუცილებლად დავიღუპები. ვერაფერს მივაღწევ და ვერ შევქმნი ცხოვრებაში, ეს კი ჩემთვის დაღუპვაზე მეტია. მიზნის არქონა განაპირობებს სამყაროსადმი ინდიფერენტულს დამოკიდებულებას და ჩემი სურვილებიც თითქოს შეფუთეს უნიჭო ეშმაკებმა! მეც იძულებული ვარ, ვიყო ცუდი და დავკმაყოფილდე შენაფუთით...ღამის ანთებას ველოდები და განათდება. ჩემი სიცოცხლე გაიქცევა, როგორც ზანგი.ნათელი ფათურობს ჩემს ოთახში. ღამე ყავასავით დაიღვარა. ცაზე მზე, როგორც ჭიქაში ლიმონი. კარგი ამინდი იდგა, ლამაზი ქალივით, თვალსაც ახარებდა და მოქმედებისკენაც გიბიძგებდა.გადავწყვიტე მეხეტიალა, მარტოს, მთელი დღე. სახლიდან გამოვედი, ჩამოვირბინე კიბეები. მიყვარს ნაწვიმარი ასფალტი, მთვარისა და ნათურების შუქით აბრწყინებული. მაგრამ არც ღამე იყო და არც წვიმა. საიდან მომაგონდა, არც ის ვიცი."მარშუტკამ" გამიჩერა. ავედი. დავჯექი. ეს ყველაფერი ჩვეულებრივად მოხდა და გამიკვირდა. იმიტომ რომ, ჩემს ცხოვრებაში ასე ჩვეულებრივ, არაფერი ხდება.ჩემს წინ ორი გოგო იჯდა. ერთი მათგანის სახემ მიმიპყრო.ყოველი ნაკვთი - ნაკვეთი ასო. თავადაც სიტყვა. სიცილი - წითელი სიკეთე. კბილები - ქვებზე ფიფქები.ამბობდა: " - სახლში ვთქვი, დავიგვიანებო, არ ვიცი რატომ" - ო.ჩემი მზერა იგრძნო, თავის გვერდზე მჯდომს უთხრა:- ნახე, როგორ მიყურებს! - და გაიცინეს ქალიშვილური სიცილით.მერე ჩავიდა. შემომხედა და ჩავიდა. მეწყინა. მისი სახე ხუთიოდე წამი იწვა ჩემს თვალებზე. მეც მოვედი.თბილისში არის პატარა ქუჩა, რომელიც ძალიან მიყვარს, თავის ქვაფენილით, სილამაზითა და გალერეებით. რაღაც აქცია იყო, მგონი უპატრონო ბავშვებისთვის და იქ მივედი. უსმენდნენ მუსიკას და ცეკვავდნენ. ლექსი წაიკითხა გოგომ: "ნისლი გიყვარდეთ, ისიც ცის არისო". გოგო მახინჯი იყო, ამიტომ ლექსმაც ისეთი შთაბეჭდილება არ დატოვა მსმენელზე.ჩაკუზული ვხედავდი ჭუჭყიან მხატვარს, რომლის სურათსაც ეწერა ფასი: 100000000 $. სურათზე კი ქალი ეხატა, თვალებით .... მგონი ვერ გაყიდდა.ვიღაც ამერიკელის ფოტოების გამოფენა - "ცხოვრების ხალისის უარყოფა".მერე შევედი მუზეუმში, დავჯექი ხის კიბეზე და ვუყურებდი განათებულ სიძველეებს.დაჟანგული ჯაჭვის პერანგი, ხმალი, ფარი, ზარის რეკვა და გადავედი XV საუკუნეში.სიონი მსგავსი ღმერთის უბანი თავად - ისტორია. სიონში ხატი, მის წინ ბავშვი სანთლით და მზერა ხატის თვალებში. მწუხრზე ლოცვები. ღამე გალობაში მოფრინდა. მათხოვარი - სევდა და ხელი.პატარა ქუჩა: სამი გოგო ლუდით, ცარიელი სკამები.სურვილი ღამის და აცეცხლილი კოცნის სირბილი.და დავინახე:მიწაზე დაღვრილ სისხლს, ქალის სხეულის ფორმა მიეღო და ცეკვავდა. ეგდო კაცი, როგორც მოჭრილი ხე.და მზერა ამოსვრილი სისხლში, ცად ატანილი და მერე ჩამოღვრილი წვიმად, როგორც ჰაერში დალეწილი კივილი.ვნების დახევა, გახევება და ტირილი.ტირილით შეეგრძნო ტკივილი. ტუჩებზე ცრემლი, როგორც წვეთები წვიმისა ვარდზე. და სული მისი - თეთრი მანდილი ფრიალებდა. შავად ათოვდა და ათოვდა.- მოკლეს, მოკლეს, მოკლეს! - კიოდა ქალი.ქალს საოცარი თვალები ჰქონდა: შავი და ქარვისფერი, ქარში მზერით. ამ ორი ფერით ვერ აღვწერ მის თვალებს. მისი თვალები იყო სამყარო, მქმნელი მშვენიერება, მაგრამ ასეთ მომენტში როცა, გვერდით გდია კაცი სისხლში, არავინ უყურებს ცრემლიან თვალებს, თუნდაც საოცარს. მითუმეტეს რომ, მოგროვდა ხალხი და ვიღაც ფორმიანმა ათრთოლებული, ტირილად ქცეული ქალი მანქანში ჩასვა.და გაზეთის თხელ ფურცელზე, შავ ფონზე თეთრი ასოებით: "საზარელი მკვლელობა თბილისში, ცოლის წინ მოკლეს ქმარი."და არც ერთი სიტყვა არ ეწერა თვალებზე.მას მერე არ შემხვედრია ის ქალი, მაგრამ მისი თვალები მაწერინებს იმ დღეს, როგორც მოთხრობას.ძნელია უყურო ქალს თვალებში, როცა ტანი არანაკლებ მიმზიდველი აქვს.მაგრამ მისი თვალები... ისინი გამოხატავდნენ შიშს, ტკივილს... ამავდროს მისი მზერა იყო საოცრად ძლიერი და მზად მყოფი, ცხოვრებასთან ურთიერთობისათვის. მისი ძლიერება დამეხმარა მე, დამეძლია საკუთარი სისუსტე.დღეები მებნევიან, როგორც ფურცლები. ზოგი ცარიელია კიდეც. და მეც ვცდილობ შევავსო ისინი მშვენიერებით
Подробнее...
Добавил: oONETTWOo
Дата: 2010-11-21
არვიცი...რატომ...მაგრამ...რამდენჯერ მინდოდა მეთქვა მიყვარხარ,მაგრამ ვერ ვბედავ.რაღაც მაბრკოლებს,ალბათ ეს მხოლოდ ღმერთის მიერ.ღმერთის სურვილით მოხდება,მაგრამ იცოდე,რომ ფიქრებში,ოცნებებში ყოველთვის გეუბნები ნაცნობ ფრაზას,რომ:”მე შენ მიყვარხარ.”განა ძნელია რომ ეს სამი სიტყვა ვთქვა?_არა ძნელი არ არის,მაგრამ შენ წარმოიდგინე რომ ძალიან დიდი ნიჭი უნდა ამ სიტყვის თქმას.მთავარია შენ იყო კარგად,ხოლო ოდესმე ალბათ ვისწავლი,თუ როგორ უნდა ამ ფრაზის წარმოთქმა.დავუშვათ ვთქვი ეს სამი სიტყვა,მაგრამ მერე რა?მე არც კი ვიცი შენ თუ გაგახარებს ამ ნაცნობი სიტყვების გაგება,თითქოს ვისწავლე ამ სამი სიტყვის თქმა,მაგრამ ეხლა უკვე შენი სახის გამომეტყველებით თუ ვიმსჯელებთ უკვე გვიანია.შენ სულ სხვა გიყვარს,თურმე რა ხანმოკლეა ადამიანის ბედნიერება: მე მიყვარხარ,შენ კი...უკვე სხვა გიყვარს.ვერც კი მოვასწარი შენთვის მეთქვა:თუ როგორ მიყვარხარ,თუ როგორ მჭირდები და როგორ მინდა შენი სურნელის შეგრძნება.ამ ყველაფრის თქმა მე არ დამცალდა და ისევ აღმოვჩნდი ცალმხრივი სიყვარულის მსხვერპლი.მარტო მე მიყვარხარ ისე,რომ ვერცერთი ასე ვერასდროს ვერ შეგიყვარებს.ალბათ სიცოცხლის ბოლომდე შენი სიყვარულის მსხვერპლი ვიქნები.ალბათ ამაზე მეტი არაფრის ღირსი არ ვარ,უკვე არ ვიცი რა ვთქვა.არა?!_იცი რას ვიზამ?შენი სახლის წინ დავდგები და ვიყვირებ,რომ:”მე შენ მიყვარხარ!!!”დაგვიანებით,მაგრამ ხომ იცი:"სჯობს გვიან,ვიდრე არასდროს!!!
Подробнее...
Добавил: oONETTWOo
Дата: 2010-11-21
თბილისის ერთ-ერთ უბანში ცხოვრობდა ერთი მეოცნებე გოგონა - ნია, რომელიცსამყაროს ჯერ კიდევ ვარდისფერ ფერებში ხედავდა. ნია საოცრად კეთილი, ნაზიდა ჰუმანური ადამიანი იყო, რის გამოც იგი ყველას უყვარდა და არცთაყვანისმცემლები აკლდა მის ნატიფ სულსა და სხეულს, მაგრამ ნიასთვის რეზოსგარდა ამქვეყნად არავინ არსებობდა.რეზო სკოლას ამთავრებდა. იგი ძალიანსიმპათიური ბიჭი იყო, მაგრამ ამაყი. ნიას არ იცნობდა, მაგრამ ხვდებოდა,რომ მას სკოლაში ყველაზე პოპულარული ბიჭი მოსწონდა.ერთხელ, აპრილისპირველ დილას რეზომ ნიას გაკვეთილზე მიაკითხა. კლასიდან გამოსული გოგონადაბნეული იყო, თუმცა ცდილობდა გრძნობა დაემალა. ნია და რეზო გრძელდერეფანს გაუყვნენ და სკოლის ხიდზე გადავიდნენ. ნიას გული გამალებითუცემდა და არ იცოდა როგორ დაარღვევდა უხერხულ სიჩუმეს. ამ დროს ხელზეხელის შეხება იგრძნო, გამოერკვა, რეზოსკენ მიბრუნდა, ძალა მოიკრიბა და...- რა, რა მოხდა რეზო?- ნია იცი?!...თქვა მან და ქურთუკიდან ლურჯი იების თაიგული ამოიღო თეთრი დაკეცილი ბარათით. - დიდი ხანია მინდოდა მეთქვა , რომ...ნიაგამოერკვა, სასწრაფოდ ტუჩზე თითი მიაფარა და თვალებში ჩახედა, თვალებში,რომლებშიც სიამაყე ბატონობდა. ოცნებაახდენილმა გოგონამ კი იქ სითბო დასიყვარული დაინახა. სიყვარულით გაბრუებული მიეყრდნო შეყვარებულის მკერდსდა ჩაიჩურჩულა:- მეც რეზო, მეც დიდი ხანია მიყვარხარ!რეზო შეკრთა ამ სიტყვებზე და საათს დახედა.- მაპატიე, მეჩქარება, წამოიძახა და სწრაფი ნაბიჯით გასცილდა იქაურობას.ნიასმისი სიტყვები აღარ გაუგონია, სიყვარულით გაბრუებული ჩურჩულებდა გულში "გმადლობთ თქვენ უფალო" . რამდენიმე წუთს კიდევ იდგა ასე და უეცრად ზარისხმამ გამოარკვია, მიხვდა, რომ ეს ყველაფერი სინამდვილეში ხდებოდა, რომგული უჩქარდებოდა და მოცელილივით დაეცა...როდესაც გონს მოვიდა ექიმისკაბინეტში იწვა და თავს უამრავი მასწავლებელი და მოსწავლე ეხვია.ავადმყოფმა სწრაფად გაიხსენა რამდენიმე წუთის წინ მომხდარი ამბავი,გაიღიმა, წამოიწია და ნაცნობებში სასურველ ადამიანს დაუწყო ძებნა.რომელიღაც კუთხეში რეზოს ლანდს მოჰკრა თვალი, თავი ძალიან ბედნიერადიგრძნო და ჩაიჩურჩულა: " გმადლობთ ღმერთო, მე ძალიან ბედნიერი ვარ" . მალეწამოდგა და მიუხედავად ექიმის დაჟინებული თხოვნისა ვინმე გაჰყოლოდა სახლშიმაინც მარტო წავიდა. ასეთი მხიარული ნია დიდი ხანია მშობლებს არ ენახათ.ყველაფერს ხალისით აკეთებდა, პატარა გოგოსავით ერთი ოთახიდან მეორეშიდარბოდა და ღიღჲნებდა. მხოლოდ ერთი უცნაურობა შეამჩნია დედამ, თითქმის ორისაათი გავიდა სკოლიდან დაბრუნებიდან და ჯერ არცერთი საგანი არ ჰქონდანასწავლი. ცოტა ხანში ნიას მშობლები წავიდნენ და ნია მარტო დარჩა სახლში.ნიაფიქრობდა თავის თავზე, რეზოზე, მომავალზე, რომელიც ჯერ ვერც კიწარმოედგინა როგორი იქნებოდა. ფიქრებიდან ტელეფონის ზარმა გამოარკვია,სასწრაფოდ აიღო და როცა რეზოს ხმა გაიგო დაიბნა, ხმა ვერ ამოიღო, არცრეზოს უთქვამს რამე, მაგრამ პირველი მაინც ბიჭმა იმარჯვა და ნიასგასაოცრად ლაპარაკი ბოდიშით დაიწყო.- ნია ბოდიში უნდა მოგიხადო, გესმის? ბოდიში. ხომ მაპატიებ? მითხარი რომ მაპატიე!- რას ამბობ რეზო,საპატიებელი არაფერი გაქვს, მე უბრალოდ ეს მეტისმეტი სიხარულით მომივიდა, მე აგაღელვე, მაპატიე კარგი?- რეზო დაიბნა, მაშ ნიამ ჯერ არაფერი იცის? ე.ი ჯერ არ უნახავს იებში ჩადებული თეთრი ბარათი.- ნია!- გისმენ რეზო!- ნია იები შენ გაქვს?-იები? წამოიძახა გოგონამ. მის გონებაში მხოლოდ ეხლა ამოტივტივდა ლურჯიიები თეთრი ბარათით, შერცხვა რეზოსი, რომ ასე დაიცვა მისი პირველისაჩუქარი. " ლურჯი იები" ?! მაპატიე მეჩქარება, მე ვიცი სადაც იქნებაიები, ვიცი!. წამოიძახა უცებ, სასწრაფოდ ჩაიცვა ქურთუკი, კარი გაიხურა დაკიბეზე ფეხისდაუდგმელად ჩარიბინა სამი სართული და რამდენიმე წუთში თავისსაკლასო ოთახში იყო, სადაც დარჩენილი ლურჯი იები ელოდა. ნიას პატარა გულიამოვარდნაზე ჰქონდა, ვეღარ სუნთქავდა. ბოლოს მაგიდაზე ობლად მიგდებულ იებსმოჰკრა თვალი და მოწყვეტით დაეშვა სკამზე, თავი ჩაღუნა და მისი თვალებიდანსიხარულის ცრემლები წამოვიდა.როდესაც ცოტა მოღონიერდა წამოდგა, იებიაიღო და ნელი ნაბიჯით დატოვა სკოლის კედლები. ქუჩაში გამოსულმა ბარათისგახსნა არ მოინდომა, ნიას უნდოდა წაკითხვა, მაგრამ რაღაც ძალა აკავებდა.ბოლოს დასძლია ეს ძალა და ბარათი წაიკითხა: " დგეს პირველი აპრილია,მოტყუება ადვილია" . ნია მაპატიე, მე შენ არასოდეს მყვარხებიხარ, მხოლოდვიხუმრე, დღეს ხომ პირველი აპრილია, იმედია გამიგებ.( რეზო)ნიასთვალთ დაუბნელდა, თავზარი დაეცა, გული გამალებით უცემდა, ეგონა თითქოსყველა გამვლელი მას დასცინოდა. ნია კარგა ხანს იდგა გაქვავებული, არ იცოდასაით წასულიყო. არეული ნაბიჯით გაუყვა ვიწრო ქუჩას, რომელიც მეტროსკენმიდიოდა. იგი ტიროდა, ცრემლები სდიოდა ღაპაღუპით გოგონას პატარათვალებიდან და ისე იხრჩობოდნენ, რომ ვერც გაეგოთ რა ეწერა იმ პატარაბარათში, რამაც ასე შეუცვალა ნიას სიხარული, ცხოვრება. ნია კი ვერხვდებოდა, რომ დიდი სიცოცხლე არ ეწერა მას და მის იებს. იგი ნელამიაბიჯებდა და ვერ ხედავდა საყვარელ ადამიანს, რომელიც სკოლის კარებიდანგამოსულ გოგონას ლანდივით აჰყვა. ტელეფონით საუბრის შემდეგ რეზო მიხვდა,რომ ნიას საფრთხე ემუქრებოდა და გულმა მისკენ გაუწია, მისდევდა დაუყურებდა, აკვირდებოდა და მისი ცრემლების შემყურე თავისი თავი ეზიზღებოდა.სამაგიეროდ ნიას უყვარდა, რომელიც იმ წუთში ანგელოზს ჰგავდა. ოღონდაეპატიებინა დანაშაული და ეპატიებინა ის, რაც რამდენიმე წუთის ფიქრიდანხალხის შემზარავმა ყვირილმა, მანქანის სიგნალმა და ნაცნობმა კვნესამგამორკვია. განწირულმა ჯერ ხალხის შეშინებული სახეები, ხოლო შემდეგმანქანის სისხლიანი ნაწილი და მიწაზე უსულოდ მწოლიარე ნია დაინახა.წაწსრაფოდ მასთან მივარდა და მომაკვდავს თავი წამოუწია, ნიამ თვალიგაახილა, გაიღიმა, რეზოს შეხედა და ჩაიჩურჩულა :- რეზო... მე მაინც... მიყ...ვარ...ხარ...-მეც მიყვარხარ ნია, მარტლა, ხომ გესმის?მითხარი ხომ გესმის? ჩემო სიცოცხლეხმა გამეცი გთხოვ! ბავშვივით ატირდა რეზო, მაგრამ ნიას მისი სიტყვები აღარესმოდა, მაგრამ ნიას სახეს სამუდამოდ შერჩა ღიმილი, რომელიც რეზომდიდხანს, დიდხანს კოცნა თავისი ბაგით, მაგრამ ვეღარ გაათბო.- ნია მაპატიე! ჩაიჩურჩულა რეზომ.-მაპატიე, მაპატიე, მაპატიე... დაიყვირა სამჯერ, მერე წამოდგა, ორიოდეწამში გაირბინა რამდენიმე მეტრი და პირველსავე მანქანას შეუვარდა ქვეშ...ორიოდესაათში ამ ადგილას ყველაფერი მოწესრიგდა, ორივე მიცვალებული მოაშორესიქაურობას და ვერავინ შეამჩნევდა ტრაგედიის კვალს, რომ არა იები, ნიასლურჯი იები, რომლებიც წითლად შეეღება სისხლს...
Подробнее...
Добавил: oONETTWOo
Дата: 2010-11-21
სიკვდილის შემდეგ დადგება ზამთარი...მოვკვდები ღამით, გათენებისას, როდესაც გარეთ იქნება ზამთრის გაცივებული მთვარე და ყინვა. სიკვდილის წინ მომაგონდება თბილისის ღამეები და ჩემი უნაზესი და:ეს ორი შეერთებული კოცონი, რომელიც მწვავდა მე ყოველთვის.ასე გათავდება სინათლე, გაჰქრებიან მოგონების წამები.გადავეცემი სიკვდილის მდუმარე ხელებს.ჩემი წამებული სხეული შეუერთდება მსოფლიო ელემენტებს.და მე ვიგრძნობ უმაღლეს მოსვენებას.ჩემი კუბო იქნება სადადა პროცესია უცრემლო.ჩემი დაკრძალვის დღეს აიშლებიან ფერადი ღრუბლები და ამოვარდება შორეული გრიგალი.ბალდახიანი,რომელიც წაიღებს ჩემს ცხედარს, იქნება თეთრი და მოძველებული. პანაშვიდსგადამიხდის ვინმე უბრალო მღვდელი, რომელსაც არ ექნება წაკითხული ჩემისისხლიანი წიგნი «Memento mori!» არ შევეცოდები მღვდელს,რომელსაც არ ეცოდინება ჩემი დაფერფლილი სულის ისტორია. მხოლოდ ცხედართანმდგომ პოეტებს მოაგონდებათ ჩემს დანისლულ ლექსებიდან: სტრიქონები.მოვა უიმედობა.პანაშვიდი გათავდება ქარში.ჩემს ცხედარს ნელა ჩაუშვებენ სამარეში.და პირველ მიწას სახეზე მომაყრის ვინმე უხეში მესაფლავე.კუბოს ფიცარზე შეწყდება უკანასკნელი გუგუნი მიწის და ქვების.პროცესიადაიშლება.მე და სიჩუმე დავრჩებით მარტო.გზაში ისაუბრებენ ჩემზე.დაღამდება...მე შემეშინდება მარტო სასაფლაოზე, ღამით.დავტოვებ კუბოს და ტანშიშველი გამოვიქცევი სამარიდან.და გიჟივით ვიკივლებ, რომ მომეშველონ, რომ დამიფარონ.არავინ იქნება ჩემი მხსნელი, ისევ დავეცემი, თავს ვიგრძნობ სამარეში და კვლავ მივეცემი ძილს დაუსრულებელს.ნათელივით თავზე დამადგება ჩემი განუყრელი და - სიჩუმე.თეთრად დასუდრული იქნება მთელი ქვეყანა.ის სოფელი, სადაც მე დავიბადე, დაემსგავსება უდაბნოს.გაივლის ზამთარი, წვიმით და ქარებით.დადგებიან გაზაფხულის დღეები.შეიფოთლება სასაფლაო.კვირადილით, როდესაც ყველა მლოცველისათვის გაიღება ეკლესიის კარები, ჩემსსაფლავთან დაფიქრებული მოვა ვინმე ქალი, მოიგონებს ჩემს დამწვარ სახეს,მოიგონებს ჩემს წამებას და შევეცოდები.ასე გაივლიან საუკუნეები.ჩემს საფლავს დაადგება მზე შორეულ რიცხვის.ჩემს მიერ უხილავ საღამოს ბინდი დაფარავს მივიწყებულ ლოდებს და ჩემი საფლავიც შეიმოსება სიბნელით.წამოვაწვიმა, ქარიშხალი და მოწყენილ საფლავზე დამაყრის ყვითელ ფოთლებს. ასედროთა შავი წვეთებით დახავსდება ჩემი სამარე, ზედ წამოიზრდება ბალახი.ზაფხულში, საღამო დროს, ჩემს საფლავს ჩაუვლიან თეთრად გამოწყობილი ქალები, შორს, სარკესთან უცნობი თითები დაუკრავენ როიალს.დილაადრიან უიმედოდ იკივლებენ ორთქლმავლები. მოვა კვირადღე და ჩემს ახლოს დარეკავენ ზარებს, აანთებენ სანთლებს.დაიღლებიან ხელაპყრობილი მლოცველები.წირვაგათავდება.საყდარს დაკეტავენ, ხატები დამწყვდეულ ტუსაღებივით დარჩებიან შიგ. და სასაფლაოს ჩხავილით გადაუფრენს ყვავი.გაქრება თვალები, რომელზედაც ესვენა თბილისის ღამეები მძიმე ლოდებივით.და ჩემი სამარის სამუდამო დარაჯი იქნება ჩემი უნაზესი და - სიჩუმე.
Подробнее...
Добавил: oONETTWOo
Дата: 2010-11-21
სახელი - სიყვარული;
ასაკი - არ აქვს;
მშობლები - სიკვდილი და სიცოცხლე;
მისამართი - ადამიანის გული;
ასაკი - არ აქვს;
მშობლები - სიკვდილი და სიცოცხლე;
მისამართი - ადამიანის გული;
მტრები - ეჭვი, ღალატი და სიამაყე;
ჰობი - ადამიანის გულის დაპყრობა;
მეგობრები - ტანჯვა, ცრემლი და სიხარული;
ცხოვრებისეული დევიზი - მე შენ მიყვარხარ;
მიზანი - ბ ე დ ნ ი ე რ ე ბ ა.
Подробнее...
Добавил: oONETTWOo
Дата: 2010-11-21
იცი რას ვგრძნობ?იმას, რასაც ანგელოზები ზეციურ ღვთაებას ეძახიან,ეშმაკები ჯოჯოხეთის ტანჯვას,ადამიანები კი - სიყვარულს... თუ მოგწონს შედი გაგრძელებაში და კიდევ უამრავს ნახავ იქ :)
Подробнее...
Добавил: oONETTWOo
Дата: 2010-11-21
წყნეთში ყოფილხართ? თუ კი ,აუცილებლად შეამჩნევდით დიდ ყვითელ სახლს,  ახალდაბასთან ახლოს!!! იმ სახლში შიგნიდან შეხედვა ალბათ ყველას მოგდომებიათ, ცნობისმოყვარეობის გამო..ეს სახლი თუ აგარაკი, ყოვლისშემძლე მამიკომ თავის შვილ გიოს უყიდა.გიომაც არ დააყოვნა და სახლში მეგობრები აყარა!მთელ დღეებს გიჟობაში ატარებდნენ. ბოლოს სახლში გართობას აგარ დასჯერდნენ. გარეთაცგავიდნენ, კიოდნენ, ყვიროდნენ, დარბოდნენ.. მოკლედ იქაურობაც აიკლეს...> შედი გაგრძელებაში
Подробнее...
Добавил: oONETTWOo
Дата: 2010-11-21
|
დიზაინი 1 
დიზაინი 2 
დიზაინი 3 
დიზაინი 4 
დიზაინი 5 
დიზაინი 6 
